رفتارهای عادتی والدین

رفتارهاي عادتي والدين که موجب کاهش شديد انگيزه درسي و يادگيري ميشود.

1. تصوير منفي ونگران کننده از آينده فرزند خود داشتن(به هر دليلي)
2. توجه وتاکيد زياد بر ضعف ها و ناتواني هاي فرزند.
3. نظارت دائمي مادر بر نحوه درس خواندن فرزند.
4. حضور کم پدر در خانه و نداشتن ارتباط صميمانه با پسر.
5. انتقال نگرانيها وناراحتي هاي اجتماعي و اقتصادي به فضاي خانه و ذهن فرزندان.
6. بي اعتمادي به خودکفائي و مسوليت پذيري فرزند با تذکر دادن مداوم ،نصيحت کردن و از عواقب کار ترساندن.
7. گفتن اين جمله که: تو خيلي استعداد داري ولي آن را خوب بکار نمي گيري .
8. ابراز و بيان عبارتهاي استرس زا مثل: بيشتر دقت کن! بيشتر تلاش کن! وقت تلف نکن! زحمت خانواده را هدر نده!

9. پرسش دائمي با حالت نگراني و و اضطرب در باره درس وامتحانات و نمره ها!
10. وارد کردن ضربه رواني با اين جمله که: تو تلاش نمي کني! وقت تلف مي کني!
11. مقايسه منفي و توليد حسد وکينه با اين جمله ها که: – به ديگران نگاه کن ببين چگونه تلاش مي کنند.
12. منت گذاشتن و توليد گناه.
13. طرح سوالهاي منفي و کاهش تمرکز. اگر در امتحانات موفق نشوي چه
14. مي خواهي بکني؟
15. القاء نگراني ونفوس بد زدن.
16. بي توجهي به احساس فعلي فرزند و موقعيت رواني او:
17. جر وبحث دائمي با فرزند براي قانع کردن او و نتيجه نگرفتن:
18. ابراز قضاوتهاي منفي درباره ديگران و جامعه را به شدت بحراني و نا امن ديدن و مراقبت زياد از فرزند.
19. عدم تفاهم و همدلي ميان پدر و مادر در مسائل گوناگون زندگي .
20. شکايت دائمي از زمانه و مردم و انتقاد از آنها و نارضايتي شديد از جامعه و زندگي .
21. حضور کم پدر در خانواده و کاهش رابطه عاطفي پدر با مادر و فرزند