چند نکته برای بالا بردن اعتماد به نفس

اعتماد به نفس واژه ای است آشنا که دستیابی صحیح به آن نیاز به راهنمایی و آموزش از اوان کودکی دارد این مقاله در پاسخ به سوالات مطرح شده والدین بوده و امید است مورد توجه قرار گیرد

سؤال شماره 1:چگونه اعتماد به نفس را در فرزندان مان رشد دهیم؟
اعتماد به نفس یعنی داشتن احساس مثبت نسبت به توانمندی ها ی خویشتن
لازم است کودک یا نوجوان اولا توانایی های خودش را بشناسد. ثانیا به این باور برسد که با همین توانایی های موجود خودش می تواند پیشرفت کند و مشکلات را از سر راه خودش بردارد.
اولا نسبت به توانمندی های خودش آگاهی لازم را ندارد. پس باید به او فرصت ها و تکالیفی بدهیم تا نسبت به توانایی های خودش بینش و بصیرت بهتری پیداکند و خودش را کشف کند.
ثانیا: او را در موقعیت هایی قرار داده و تشویق کنیم تا باور کند که می تواند هر کاری را که اراده کند انجام دهد.

چند توصیه برای بالا بردن اعتماد به نفس
فرزندتان را بدون قید و شرط دوست داشته باشید. احساس محبت تان را به او نشان دهید فرصتی فراهم کنید تا او نیز احساس محبتش را به شما نشان دهد.
به خوب بودن فرزندتان باور داشته باشید و او را همان طور که هست بپذیرید. و این مطلب را به او نیز نشان دهید.
به بدن فرزندتان احترام بگذارید، به او کمک کنید به بدنش احترام بگذارد و با آن احساس راحتی کند.
رفتار های مثبت فرزندتان را بیشتر و اشتباهاتش را کمتر تکرار کنید.
رفتار های منفی او را به شخصیتش نسبت ندهید. ولی رفتار های مثبت را به شخصیت نسبت دهید.
فراموش نکنید توجه و احساس مسئولیت زیادی شما اعتماد به نفس را از فرزندتان می گیرد.
به فرزندتان فرصت مخالفت بدهید. و نحوه بیان مخالفت را نیز به او یاد بدهید.
به فرزندتان اختیار انتخاب کردن بدهید.
فرزندتان را در دوست یابی، توسعه ی روابط دوستانه و نیز حفظ دوستیهایش یاری کنید.
حس شوخ طبعی را در فرزندتان پرورش دهید و به او بیاموزید که منشأ شادی درون هر فرد است.
فرزندتان را برانگیزانید که با جرأت باشد و محاسبه گرانه خطر کند.
جرأتمندی یعنی:
شناخت حقوق خود و دیگران
احترام به حقوق دیگران
دفاع از حق خویشتن
به فرزندتان نشان دهید که چه طور با مسائل ناراحت کننده روبرو شود، مسائلی مانند ناراحتی، شکست، سرخوردگی، آزار و اذیت، طرد شدگی و احساس بی کفایتی
هیجان مدار(سالم – مخرب)
مساله مدار (سالم – مخرب)
ویژگی های کودکان محبوب را در نظر داشته به آنها آموزش دهید:
کمک کننده،دوستانه، ملاحظه گر، توانا در پیروی
از قوانین بازیهای فیزیکی و روانی،باهوش،جذاب از نظر فیزیکی، تشخیص درست موقعیت های اجتماعی، داشتن مهارت های ارتباطی لازم برای درگیری در فعالیت های گروه همسالان
ویژگی های کودکان نامحبوب:
خشن و قربانی،حساس، فاقد مهارت، مضطرب،اعتماد به نفس پایین، دفاعی کم و هدف آزار و اذیت
عوامل نا محبوب بودن:
مدل های شناختی نا مناسب در مورد روابط،
اشکال در تفسیر موقعیت های اجتماعی مبهم
مهارت های اجتماعی ضعیف

سؤال شماره 2 :چه کنیم تا به روش جغدی برسیم؟
الف: برای حل تعارض زمان مناسبی را انتخاب کنید:
زمانی که شما یا طرف مقابل تان از نظر جسمی،فکری،عاطفی و اجتماعی در حالت خستگی یا عدم تعادل هستید، زمان مناسبی برای حل تعارض نیست. همواره بهترین و مناسب ترین زمان را انتخاب کنید.
ب: مناسب ترین مکان را برای حل تعارض انتخاب کنید: همه ی مکان ها برای حل تعارض مفید نیستند. به عنوان مثال نوجوانان برای جمع همسالان ارزش زیادی قائل هستند.لذا کوتاه آمدن، عذرخواهی کردن، ابراز ندامت و بخصوص پذیرش تنبیه در بین همسالان برایشان بسیار سخت است. بهتر است آنها را به دفتر کارتان یا جای دیگری دعوت کنید.
ج: روش مناسبی را انتخاب کنید:
شنونده ی خوبی باشید و اجازه صحبت کردن به طرفتان را بدهید. حتی اگر کودک خطاکاری است.
تمرین کنید که پیوسته خونسرد باشید. این کار نیروی شما را چند برابر می کند.
لحن آرامی را انتخاب کنید. چون لحن تحکم آمیز، توهین آمیز و یا تحقیر آمیز افراد را در برابر شما مقاوم می کند. و آنها تمایل به پذیرش منطق شما ندارند.
از بهترین کلمات ممکن استفاده کنید. این کار نیروی پنهان شما را افزایش می دهد.
موانع ارتباطی زیر را به خاطر داشته باشید و در زمان حل تعارض از تکرار آنها بپرهیزید:
قضاوت
بي توجهي به احساسات فرد مقابل
قطع كردن صحبت فرد مقابل
ارائه راه حل
مسخره كردن
تهديد كردن
برچسب زدن

سؤال شماره 3: کودکم خجالتی است و کار هایش اذیتم می کند.
مطمئن شوید که آیا نیاز به کمک دارد یا شما نگرانید.
یک کودک کمرو زمانی به کمک نیاز دارد که نتواند امورات زندگی روز مره اش را در خانه یا مدرسه به خوبی انجام دهد. اگر او در مواقع لزوم قادر به دفاع از حق خودش و حرف زدن هست و به کمک دیگران نیازی ندارد، او یک کودک کمرو نیست بلکه شما نگرانی خودتان را باید کم کنید. ولی اگر نیاز به کمک داشت از معلمش شروع کنید:
کارهای کوچک مثل آوردن تخته پاک کن از دفتر و….
تسری دادن این کار ها به فعالیت های گروهی و اجتماعی
در این راستا توجه . تاکید بر کارهایی باشد که او به خوبی قادر است انجام دهد.

سؤال شماره 4: فرزندم هنگام مشق نوشتن گریه می کند.
دلیل گریه اش دو چیز می تواند باشد:
الف: نیاز به کمک ، همراهی و توجه دارد.
ب: می خواهد شما را کنترل کند، حس ترحم شما را تحریک کند و از نوشتن طفره رود .
اگر مورد اول است زمانی را با او می نشینیم برخی چیز ها را به او یاد می دهیم و تشویق نیز می کنیم. و به او اطمینان می دهیم که هر وقت نیاز باشد ما در دسترس او هستیم.
اگر مورد دوم است باید به او بفهمانیم که هیچ گریزی از مشق نوشتن نیست. برای این کار ابتدا علت گریه اش را جویا می شویم. به احساسش بها می دهیم. . به او می گوییم که در هر صورت این کاری است که حتما باید انجام دهی. هر گز عقب نشینی نکنید. پیگیری شما به شکل گیری عادات صحیح در فرزندتان کمک می کند.برای این کار دو چیز لازم است: اول بردباری و دوم قاطعیت در اوج صمیمیت.

سؤال شماره 5: چه کنیم تا کار هایشان را خودشان انجام دهند؟
اگر بخواهیم رفتاری عادت شود باید کاری کنیم که:
توسط همه اعضای خانواده زیاد تکرار شود و کودک نسبت به آن رفتار احساس بدی پیدانکند
لیستی از رفتار های روزانه تهیه می کنیم.
هر روز برای آنها پیگیری می کنیم اگر بچه ها بدانند که یک رفتار مرتب پیگیری می شود، آن را انجام می دهند.
فراموش نکنیم مسئولیت پذیری را افرادی می توانند آموزش دهند که اولا خودشان مسئولیت پذیر باشند.ثانیا مسئولیت متناسب با هر سنی را خوب بشناسند. ثالثا : برای خواسته هایشان پیگیر باشند.

چند سوال دیگر :

پسر 8 ساله : مي ترسد. شب به تنهايي در اتاقش نمي خوابد. از کوچکترين صدايي دچار هراس مي شود. از مرگ صحبت مي کند.
جواب: با چنين نشانه هايي حتما بايد يک روان پزشک کودک شما را ببيند.

فرزند 14 ساله اي که وقتي از کاري منع مي شود، با گريه و پر خاشگري مي خواهد به خواسته هايش برسد.
جواب: هر وقت که به خاطر قهر کردنش تسليم خواسته اش مي شويد. او مي آموزد که اين کار را بيشتر انجام میدهد. ضمن هشدار و اتمام حجت با او از اين پس براي مدتي وقتي خواسته اي را بدون گريه مطرح کرد ارزش و بهاي بيشتري بگذاريد. بچه ها بايد به نه گفتن والدين خود عادت کنند. اگر بدانند شما خواسته هاي معقولي داريد که براي آنها کوتاه نمي آييد مي پذيرند و اطاعت مي کنند.

همسرم حاضر به پذيرش انتقاد من که در خلوت و دور از چشم ديگران انجام مي گیرد، نيست.

هيچ کس از انتقاد خوشش نمي آيد. به خصوص مردها که گاه در برابر انتقاد اقتدار مردانه خود را از دست رفته مي بينند. ( به خصوص مستقيم) پس شما تقريبا آب در هاون مي کوبيد.
براي مدتي اصلا انتقاد مستقيم نکنيد.
برخي حرف ها را بايد از زبان شخص ثالثي که قبولش دارد بشنود.
گاه گاهي از او بخواهيد نظرش را در مورد کار شما بگويد، به نظراتش اهميت بدهيد و حتي برخي از نظرياتش را عملي سازيد. اين کار ممکن است مقاومت او را کاهش دهد. در ضمن به جای تلاش برای تغییر دادن همسرتان پذیرفتن ویژگی های شخصیتی وی راحت تر است.اگر اول او را همان گونه که هست بپذیرید، می توانید به تغییر امیدوار تر باشید. اگر شما نتوانید خودتان را تا حدی تغییر دهید، نمی توانید به تغییر دیگران امیدوار باشید. پس از خودتان شروع کنید.